Rozdział 1. Początek.

Okres wakacyjny, 2000 rok.

Mała dziewczynka goniąca się wraz z małym młodzieńcem z sąsiedztwa biegli wzdłuż uliczki, na której mieszkała. Oboje uśmiechnięci, radośni i doszczętnie pochłonięci swoją płomienną zabawą w ganianego kompletnie nie zdawali sobie sprawy z tego co ich czeka lada moment. Nie martwili się niczym, jedynym zmartwieniem jakie robiło na nich wrażenie to nadchodząca późna godzina o której powinni już kłaść się spać.

Nie przeczuwali niczego co ma niebawem nastąpić. Po prostu cieszyli się swoim towarzystwem jak tylko mogli. Widząc wystającą zza ogrodzenia sylwetkę Matki, dziewczynka zatrzymała się pół metra przed nią wraz z kolegą i uśmiechnęła radośnie. Nikt kto znał małą Julię nie miał serca nie odwzajemnić jej uśmiechu kiedy tylko można byłoby go dostrzec. Miała wyjątkowo przepiękny uśmiech podczas którego ukazywała szereg śnieżno-białych małych ząbków. Wokół jej ust ukazywały się cztery urocze dołeczki które nie jedną osobę urzekały. Mało kto w tym małym miasteczku posiadał tak piękny uśmiech.

- Julciu, pożegnaj się z Andy’m. Jutro wcześnie musimy wstać – ciemnowłosa kobieta odezwała się do swojej córki splątując ze sobą swoje dłonie. Z twarzy pięciolatki uśmiech zaczął powoli znikać a blask jaki towarzyszył mu, zaczął ciemnieć i ciemnieć. Przed oczami dziewczynki mignęły iskierki. Jej nastrój całkowicie się zmienił kiedy zrozumiała co miała na myśli jej mama.

Odwróciła się napięcie i napotkała wahające się spojrzenie chłopczyka który cały czas stał tuż za nią z rękoma złączonymi za plecami granatowego sweterka. Zachwiała się nieco przystając z jednej nogi na drugą. Odwróciła się na moment w kierunku mamy która rękoma zachęcała ją do pożegnania a następnie zaczęła się powoli cofać aż w końcu znalazła się przy skrzynce na listy. Julia odwróciła się z powrotem do chłopczyka który był jednocześnie ciekawy i zaniepokojony tym co dla niego przygotowała koleżanka. Julia posłała mu krótki uśmiech który był wyraźnie wymuszony i nieszczery. Spuściła wzrok na swoje stópki i czekała cierpliwie na idealną chwilę aby po raz ostatni pożegnać się z sąsiadem. Czuła napływające łzy do powiek, jednak nie przejmowała się tym ani trochę. Po prostu czekała czując natrętny wzrok malca który wyraźnie się niecierpliwił.

Nabrała powietrza do płuc kiedy nadeszła odpowiednia dla niej pora. Podniosła ponownie wzrok na chłopca i zauważyła jego uśmiech który wchodził na jego buzię wraz z chwilą kiedy dziewczynka na niego spojrzała. Wypuściła powietrze mrugając kilka razy powiekami, by zatrzymać od nowa przedzierające się na zewnątrz jej łzy.

- Wyjeżdżasz już? – odezwał się cicho zmieniając swoją minę na trochę poważniejszą, bądź dla niektórych nieco wystraszoną. Jego oczy przestały już się tak idealnie mienić ze swoim głębokim kolorem. Przestały wyrażać cokolwiek wraz z kiwnięciem głową dziewczynki. Westchnął smutno spuszczając głowę, w tej chwili jego tenisówki wydawały się być dla niego o niebo lepsze do oglądania.

- Ale nie wyjeżdżam przecież na zawsze - dziewczynka próbowała ze wszystkich sił choć na moment ożywić całą atmosferę jaka ich otaczała. Uśmiechnęła się lekko chcąc potwierdzić swoje słowa – Niedługo znów się będziemy razem bawić!

- Będę na Ciebie czekać – błękitnooki podniósł głowę posyłając dziewczynce również serdeczny uśmiech. Był naprawdę dobry w dotrzymywaniu obietnic – Ale za tydzień wrócisz? – zapytał zarumieniony kiedy do jego uszu dotarł delikatny i melodyjny śmiech Julii.

- Jasne że tak! – Blond włosa klasnęła podwójnie rękoma czując napływającą energię wraz z jej weekendowym przyjazdem z powrotem – I jeżeli rodzice się zgodzą, zrobimy sobie noc namiotów w moim domku na drzewie!

- Super! – chłopiec aż podskoczył szczęśliwy wyobrażając sobie swoją pierwszą noc na domku na drzewie. Jednak nim to się stało, gdzieś głęboko w sercu czuł pewną pustkę. Jakby wraz z Julią widzieli się po raz ostatni… - Mam coś dla Ciebie… Miałem Ci to dać na urodziny… Ale mama prosiła bym Ci dał to dzisiaj. Sama mi pomagała w wybraniu, mam nadzieję że Ci się spodoba… Będziemy mieć takie same… - mruknął cicho zanurzając swoją lewą dłoń w kieszeni spodni. Po chwili wyjął z niej mały poobklejany taśmą klejącą kolorowy papier. Dziewczynka zaśmiała się widząc niezdarnie zapakowany prezent a następnie odebrała pakunek kłaniając się grzecznie.

- Dziękuję – powiedziała uśmiechając się szczerze. Podeszła bliżej młodzieńca i przytuliła go w podzięce za prezent. Chłopczyk odwzajemnił gest. Pokiwali się nieco jak starzy dobrzy przyjaciele i rozłączyli się w lepszych humorach.

Słysząc przywoływanie swojej mamy odwróciła się w szybkim tempie i pobiegła do niej po drodze jeszcze raz się zatrzymując by zobaczyć biegnącego z powrotem Andy’ego. Odwróciła się znów i podbiegła w podskokach do mamy i zniknęła za drzwiami jeszcze swojego domu.

***

Najedzona, wykąpana i śpiąca Julia wskoczyła pod koc czekając aż jej tato usiądzie obok niej z nową książką i poczyta jej przed snem nowy ciąg przygód Kubusia Puchatka. Przykrywając się aż po sam czubek nosa wybuchła śmiechem i odkryła się widząc jak jej ojciec ma zamiar zaatakować ją gromadką łaskotek które miał w zanadrzu, a kiedy już to zrobił, po pokoju rozbłysnął radosny śmiech pięciolatki.

- No już koniec, idziemy spać. Jutro wcześnie wyjeżdżamy a znając Ciebie, wcześnie nie wstaniesz jeżeli zaraz nie pójdziesz spać – Tata zatrzymał ruchy swoich palców i odsunął dłonie od córki biorąc z powrotem do ręki książkę której pewien kawałek chciał dziś poczytać Julii – Co za sekret podarował Ci Andy? – zapytał zaczepnie uśmiechając się na swój sposób.

Dziewczynka przez chwilę wyglądała na zdezorientowaną jego pytaniem, jednak po chwili klepnęła się w czoło mrucząc pod nosem ledwo zrozumiałe „ale ze mnie gapa…” Wyskoczyła szybko z łóżka i pobiegła do salonu gdzie wcześniej odstawiła pakunek. Skręcając w stronę schodów wpadła niespodziewanie w mamę która ze śmiechem złapała rozpędzoną Julię.

- Gdzie się tak śpieszysz o tej godzinie? – zapytała z nadal słyszalnym śmiechem. – zapomniałaś wziąć swoją paczkę… - ciągnęła wystawiając przed twarz dziewczynki obklejony taśmą prezent. Kucnęła tak by być równa z Julią a następnie przytuliła się do niej i ucałowała ją w czoło. – Znikaj szybko do pokoju! – Pogoniła ją po chwili. Pięciolatka pokiwała głową i zgodnie z prośbą matki wróciła do pokoju.

Weszła z powrotem do pokoju i usiadła na łóżku. Przez chwilę obserwowała uważnie pakunek szukając miejsca gdzie mogłaby otworzyć prezent. Zamiast tego, znalazła taśmę klejącą która była wszędzie. Przewróciła oczami wywołując tym gestem śmiech taty a następnie chwyciła zwinnie za dwa różne miejsca i badając na początku czy to jest odpowiednie miejsce do rozerwania, pociągnęła za papier który ukazał małą foliową torebkę w której coś się znajdowało.

A była to bransoletka. Kolorowa bransoletka z muliny która z oby dwóch stron miała kolorowe supełki które prowadziły do metalowego kawałka na którym narysowana była czterolistna koniczynka. Dziewczynka próbowała otworzyć metalowy kawałek jednak nie udało jej się to. Z jej gardła wydobyła się fala zrezygnowanych ryknięć nim podała bransoletkę Tacie.

-Otworzysz? – zapytała z nadzieją. Kiedy tata zgodził się, obserwowała zaciekawiona jak bez trudu jej ojciec otworzył metalową część z koniczynką. – Co tam jest? Co tam jest? Co tam jest? – zapytała próbując zabrać tacie bransoletkę.

Mężczyzna natomiast czytał krótkie zdanie. Z początku nie rozumiał sensu zdania, jednak w późniejszym czasie uśmiechnął się lekko gdy tylko zdał sobie sprawę z niecierpliwości swojej córki. Zamknął szczelnie metalową część i podał go córce. Z jego gardła wydobyła się kolejna salwa śmiechu kiedy dostrzegł naburmuszoną minę Julii.

- Miałeś otworzyć i mi pokazać co tam jest, a nie to zamykać! – jęknęła odbierając swój prezent. Jeszcze raz próbowała go otworzyć, jednak bez skutku. – założysz mi? – zapytała po chwili unosząc bransoletkę do góry.

Mężczyzna ponownie zaczął się śmiać a kiedy już się uspokoił, kiwnął głową i obwiązał bransoletkę dwa razy na ręce Julii. Była na nią zdecydowanie za duża, jednak miała ona możliwość kilkakrotnego zawiązania na ręce więc bez problemu zrobił to o co pięciolatka go poprosiła. Kiedy dziewczynka położyła się znów wygodnie na materacu, tato przykrył ją szczelnie kocem i ucałował w czoło przeczuwając iż nową książkę zacznie czytać córce w nowym domu. Julia zamknęła powieki i bez żadnej pomocy zaczęła powoli zapadać w głęboki sen a jej ojciec bezszelestnie wymknął się zza jej łóżka i gasząc po drodze lampkę nocną zniknął za drzwiami zostawiając je uchylone.

Jutro cała rodzina miała zacząć żyć w nowym mieście, z czystą kartą.